An artist collective creates a group exhibition centered around the theme of a journey through visual thought; Any Which Way. Fivedifferent artists who all work with exploring and rethinking their surroundings, varying in artistic practices from installation to painting and prints, as all artists have their own practice and unique approach to their work. Though incredibly varied, there is a main thread between the work; exploring and depicting existence, travelling and exploring different places and worlds both physically and mentally, as well as theoretically. The materials and its inspiration is all around us, and can help us learn what its other uses can be. Just as with travelling to different places, you discover mundane things that to you are not mundane, you learn of traditions, stories, new inventions and viewpoints, and realize things may not be what they seem. One can travel physically from a location to another, but travelling and exploring as if you were to discover a whole new world can be done just as well in your mind. 

Kiki Beernink (1995, Dutch) is an artist who searches for figures that seem captured in a moment of emptiness. The figures are unaware that they are being looked at, making everyday movements and actions become compelling. Her work, paintings or print, capture a very contemporary feeling and combination between comfort and melancholy in modern life.  

Mike Dings (1995, Dutch), made a photography series of his old-timer car to let one re-enter a different moment in history. A recognisable romanticized past, yet it is recent and current. Looking through the world with an analogue lens and being inspired by the aesthetics of the 1960’s and 70’s Ding’s work is a mirror between the past and present. Similar to Beernink, Dings seeks to create an engaging image that captures an everyday action. They try to open a door to the viewer to see a moment frozen in time as well as a reminder of the space between, finding permanence in things that are fleeting. 

Laura van Daalen (1995, Dutch) glances at the world around her, and turns to the world’s nature; a force before and beyond our time. In our current world, what is still natural? Does such a thing exist? Considering that everything is “designed”, other perspectives and impressions can be found when examining a ‘natural’ object. Van Daalen creates new landscapes, which end up more minimal than her first encounter with them. Are these works any different though, then when she had encountered them in person? What is still natural?  

Anja Fredin (1975, Danish) is an artist who views the world through a trilingual and multi-cultural perspective, allowing her to let them entangle and thus creating new interpretations of the things around her. Fredin works preferrably with found materials and impressions from nature and everyday life. These are often rough, prefabricated objects or building material, carefully selected based on tactility and expressive characteristics. With these she creates poetic spatial installations searching for a synchronization between concepts and moments that have no real definite beginning or end, but a reminder of what is truly evanescent; the now.

Johanna Talja (1994, Finnish) is a multi-media and installation artist whose work revolves around an exploration of cinematic, performative media and relations between the on-stage and behind the stage. Her aim is to disrupt the mundane, expose the insanity of the everyday as -well as reveal the insanity in regularity. Talja creates her own props and costumes, through which she creates characters and scenes through improvisational performances, resulting in the creation of another separate dimension trapped somewhere between the screen, the backstage, the viewer, the artist, the physical and the digital. The moments in this dimension are what the viewer can observe as strange moments in time, translations between seeing, believing, being there to see it but being also far from it. 

The viewer may experience another passage through different places, the past and the future, and all its elements eluding to timelessness. Where are we, why are we there? Are we not here? Where have we been, where else could we be? Life can not be restricted to facts, neither to fiction; the truth lies somewhere in between. Join us on the journey, through art and exploration. It doesn’t matter which way you go, because even by staying idle and observing, one can be a part of a world you never thought existed before. Any which way you go, you can come back or choose to never return to the place you were before. The world around us is full of ideas and thoughts and through this exhibition this group hopes to take you into these different views upon our world.

Opening: 6 november, 20.00 uur
Verder open op: 7, 8, 14, 15, 21, 22, 28 en 29 november, 13.00-17.00 uur

Voor het project Nieuwe Oogst heeft Expo Bart kunstenaar Marlot Meyer uitgenodigd om te exposeren. Marlot studeerde afgelopen zomer af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag bij de bachelor Interactive / Media / Design. Met haar zorgvuldig uit materialen en kleuren samengestelde installaties maakt ze interactieve ervaringsruimtes. Als bezoeker kun je, zowel off- als online, de interactie aangaan met het werk. Voor haar expositie bij Expo Bart gaat Marlot gedurende een werkperiode van drie weken een vervolg maken op haar afstudeerproject LIMB-O.

De jaarlijkse Nieuwe Oogst expo wordt geopend tijdens het Young Art Weekend dat plaatsvindt van 6 t/m 8 november. Zes Nijmeegse instellingen voor hedendaagse kunst, waaronder Expo Bart, tonen dit weekend ieder een eigen selectie van pas afgestudeerde kunstenaars. 

24 oktober t/m 1 november, maandag t/m zaterdag 10.30-17.00 uur, zondag 12.00-17.00 uur
7 november t/m 22 november, zaterdag 11.00-16.00 uur, zondag 12.00-16.00 uur
Entree is gratis, uw vrijwillige bijdrage in onze donatiezuil bij de in-/uitgang wordt zeer op prijs gesteld.

Voor deze bijzondere expositie werd schilder Uwe Poth geïnspireerd door de Renaissance kunstenaar Albrecht Dürer. De directe aanleiding voor de tentoonstelling is een bezoek aan de stad Nijmegen door de beroemde kunstenaar Albrecht Dürer (1471-1528). Op 18 november 2020 is het precies 500 jaar geleden dat Albrecht Dürer op zijn ‘Nederlandse reis’ in Nijmegen verblijft. Over deze reis staat in Dürers dagboek vermeld: “Niemägen ist eine schöne Stadt, hat eine schöne Kirchen und ein wolgelegen Schloß.” 

Albrecht Dürer heeft behalve zijn dagboekaantekening geen beeldend werk van zijn Nijmeegse indrukken nagelaten. Toch kunnen we zijn visie in beeld brengen. De Waalstad huisvest namelijk anno nu een van oorsprong Duitse kunstenaar, tekenaar en prentmaker, die net zoals Albrecht Dürer bijzonder geïnteresseerd is in perspectief, de Stevenskerk, Nijmegen, de mens en de alledaagse dingen: Uwe Poth.
Tijdens zijn lange carrière als kunstenaar heeft Uwe Poth meerdere schilderijenseries vervaardigd waarbij hij verwijst naar het werk van Albrecht Dürer. Poth verbindt geschiedenis en uiteenlopende thema’s en technieken met elkaar en met de huidige tijd. En hoe! Vorm en beeld versmelten bij Poth in een kleurrijke wereld. Hij nodigt u uit om te kijken, te delen en opnieuw te kijken naar een schilderkunst die een ware lust voor het oog is.

12 oktober t/m 1 november, maandag t/m zaterdag 10.30-17.00  uur, zondag 12.00-17.00 uur                                    
7 november t/m 22 november, zaterdag 11.00-16.00 uur, zondag 12.00-16.00 uur. 

Entree is gratis, uw vrijwillige bijdrage in de donatiezuil bij de in-/uitgang wordt zeer op prijs gesteld. 

De expositie ‘Corona 2020, Alles is Veranderd’ is hun intense en hoogstpersoonlijke verkenning in foto’s en film van een Corona pandemie, die ons allemaal raakt.
Fotografen Henk Braam, scherp chroniqueur met zijn teder oog, en Frank Lodder, conceptueel uitdager, onderzoeken de Covid-19 situatie en doen verslag van het beest, niet zonder schoonheid. Zij zetten de tijd stil, al is het maar voor even, omdat het moet, want werkelijk alles is veranderd.

Vanaf 7 augustus presenteert Museum Het Valkhof met Call to commit een tentoonstelling van de Amerikaanse fotografe Susan Barnett (1951) met foto’s van opvallende en uitgesproken slogans op T-shirts als ‘It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back’ en ‘Im Muslim Don’t Panik’. Barnett ‘portretteert’ voornamelijk de ruggen van de jonge generatie die, ondanks hun onmiskenbare aanwezigheid in de anonieme digitale wereld, ook op straat niet bang zijn om openlijk en fysiek te laten zien wie ze zijn en waar ze voor staan. De achterkant van hun T-shirt spreekt over religie, ongelijkheid, richt zich tegen het kapitalisme, of verheerlijkt het juist, is humoristisch of soms ronduit agressief. ‘Call to commit’ toont 65 prikkelende foto’s elk typerend voor de tijd en geeft de bezoeker ongetwijfeld stof tot nadenken.

Atypische fotografe
Susan Barnett heeft een bewegelijk leven achter de rug. Even leek het erop dat ze een veelbelovende danscarrière zou najagen of de boeken in zou gaan als kunsthistoricus, maar ze koos uiteindelijk toch voor de fotografie. Barnetts vader, ook gepassioneerd fotograaf, leerde haar op jonge leeftijd de kneepjes van vak en gaf haar ceremoniaal zijn eerste Leicaflex die ze tot de dag vandaag nog steeds gebruikt. Barnett is een atypische fotograaf. Ze is blind aan haar linkeroog en prefereert portretten van de (bedrukte) rug in plaats van het gezicht. Grote namen als Harry Callahan en Robert Mapplethorpe inspireren haar.

Het T-shirt als statement van identiteit en ideaal
Barnetts fascinatie voor T-shirts is interessant. Het als ondergoed bedoelde kledingstuk uit 1898 wordt begin jaren veertig voor het eerste zichtbaar gedragen door arbeiders en razend populair als filmacteurs als Marlon Brando en James Dean zich ermee afficheren. Deze enfants terribles van het zwarte doek geven het t-shirt een betekenis van opstand en rebellie mee. In de jaren zestig tot tachtig wordt het, voorzien van teksten en leuzen, een spreekbuis in de Vietnamoorlog, de studentenopstanden, de tweede feministische golf, de homo-emancipatie en van subculturen als punk. Barnetts interesse voor dit protesterende kledingstuk begint wanneer ze in de jaren zestig anti-Vietnam posters en shirts bedrukt met slogans als ‘Hell No! We Won’t Go’. Haar fotoproject start zij echter pas in 2009, als de wereldeconomie in een vrije val raakt en Obama Amerika hoop voorhoudt. Het T-shirt, dat dwars door alle lagen van de samenleving wordt gedragen: jong en oud, arm en rijk, links en rechts is tot op de dag van vandaag een ijzersterke boodschapper. De spreuken en illustraties die Barnett weet vast te leggen onthullen de subgroep, de idealen of zelfs de identiteit van de drager.

Niet iedereen zal het werk van Gonda van der Zwaag (Heerenveen 1951) onmiddellijk in het hart sluiten, daarvoor is het soms te confronterend. Dierskeletten en opgezette beesten herinneren ons aan de dood en die schuiven we in onze cultuur het liefst voor ons uit, we willen er niet mee leven. Toch heeft Gonda gedurende haar veertig jarige artistieke loopbaan consequent dit pad en haar fascinatie voor de dood durven volgen.
 
Het werk van Gonda van der Zwaag doet denken aan dat van de Duitse anatoom-kunstenaar Gunther von Hagens, de uitvinder van de plastinatie, een duurzame conserveringstechniek. Zijn reizende tentoonstelling Körperwelt riep weerzin op maar ook bewondering.
Aanvankelijk werkte Gonda eveneens met vrijwel onbewerkte skeletten of onderdelen van allerlei soorten dieren. In tegenstelling zijn de recente objecten nu bewerkt met verf of ander materiaal en zijn ze vaak uit verschillende onderdelen samengesteld. Daarbij heeft de kunstenaar zich ditmaal gefocust op de vogelwereld. Een uitgebreid scala grote en piepkleine vogelskeletten bevolkt nu haar vreemde en bijzondere vogelwereld.
 
Er zijn geheel nieuwe vogeldieren ontstaan, die zo spannend zijn en soms zelfs zo ludiek, dat ze de aandacht afleiden van wat je eigenlijk ziet: de overblijfselen van dode vogels. Het skelet als dwingend verschijnsel van de dood verdwijnt min of meer naar de achtergrond om plaats te maken voor bewondering hoe vernuftig het eigenlijk in elkaar zit.
 
Zoals in de laatmiddeleeuwse dodendansen waarbij alle standen aan elkaar gelijk zijn en humor een grote rol speelt, heeft de kunstenaar een flinke dosis vrolijkheid aan haar vogeluniversum toegevoegd. Vogels die vrijheid en onafhankelijkheid belichamen maar aan de andere toch ook heel kwetsbaar zijn. De dood als ernst en spel.

Opening: 25 oktober, 15.00 uur door dr. Lucas Boer, conservator museum voor anatomie en pathologie, Radboudumc.
In verband Covid-19: graag niet allemaal tegelijk naar de opening komen; de expositie duurt zes weken en als je op een ander moment wil/kan komen dan zondag [open op zondag van 13.00 tot 17.00 uur] bel dan gerust [024 323 46 89] voor een afspraak op een moment dat je beter schikt.

Eind augustus, begin september verschijnen in Nijmegen op 6 locaties enorme foto’s van fotograaf Jaap Scheeren (Nijmegen 1979). Deze fotoserie is onderdeel van een fotoproject getiteld Flipping the bird, een beeldverhaal over de relatie tussen het menselijk handelen en de natuur. Jaap Scheeren ontwikkelde deze buitenexpo in samenwerking met het Besiendershuis.

Flipping the bird is het verhalend beeldverslag, een fotoroman eigenlijk, van een lange en intensieve wandeling in de duinen, waarbij de kunstenaar zich opnieuw probeert te verbinden met de natuur. Tijdens deze wandeling wordt hij langzaam verliefd op het landschap, de flora en de fauna en hij denkt dat deze liefde wederzijds is. Er ontstaat een een bijzondere, surrealistische, humoristische en ook confronterende dialoog tussen mens, flora en fauna. Bij de climax blijkt de wederzijdse liefde een illusie en de hoofdpersoon zal een weg moeten kiezen…

Het verhaal speelt zich in de duinen af in verband met de continue dreiging van de zee voor ons nederige land. Het menselijk handelen en de keuzes die we nu en in de toekomst maken zijn hierin van groot belang. 

Jaap Scheeren: “Ik begon met wandelen en fotograferen in de bossen en later de duinen en vond de uiteindelijke urgentie om van dit wandelen een project te maken in De Ramp van 1953, en dan vooral toen ik het gelijknamige boek tegenkwam in mijn opa's boekenkast. Een ramp die ver weg lijkt, maar waarvan ik wil dat deze zich nestelt in het collectieve geheugen om herhaling te voorkomen. Voor mij vormde dit verhaal het sleutelmoment om dit project door te zetten.”

De zes foto’s in de Nijmeegse openbare ruimte tonen het confronterende hoogtepunt uit het beeldverhaal. Dus pak je fiets of neem de benen en bekijk ze allemaal!

De XXXL foto’s zijn te vinden op de volgende locaties:
- gevel van de Vasim bij stadsbrug de Oversteek
- op het Honigterrein aan de westzijde
- de westelijke ingang van de tunnelmond aan de Tunnelweg
- de zijgevel van Van Oldenbarneveltstraat no 46
- in Museum Het Valkhof
- LUX, zijde Marienburgplein én zijde Klein Mariënburg 

Flipping the Bird loopt parallel met, en is onderdeel van het Warming Up festival dat in september in de stad neerstrijkt. Dit festival gaat over de verhouding mens en natuur en de keuzes die we kunnen maken. Je leert niet alleen wat klimaatverandering en –adaptatie inhoudt, maar ook wat je zelf kan doen om zeespiegelstijging te voorkomen. Warming up zet doelbewust in op de kracht van de verbeelding, zodat je op een andere manier met elkaar in gesprek gaat. Deze verbeelding hebben we nodig om ons te kunnen verhouden tot de toekomst en om tot een gezamenlijke visie en oplossingen te komen.

Warming Up (www.wearerewarmingup.nl) is het begin van een nieuw verhaal: een permanent platform rondom klimaat, kunst en democratie om de krachten te bundelen en elkaar scherp te houden. Omdat ontmoeting en verbeelding cruciaal zijn om burgers, beleidsmakers, meerderheden, minderheden, activisten, wetenschappers, kinderen, pensionado’s en creatieve makers te verbinden rond het klimaatvraagstuk. In september strijkt het festival in Nijmegen neer (in en om LUX) met uiteenlopende activiteiten op verschillende stedelijke niveaus. Kern echter is een geconcentreerde festivaldag op zondag 13 september. (www.lux-nijmegen.nl/warmingup)

Annemarie Petri geboren (Den Haag, 1965) werd als kunstenaar opgeleid aan De Vrije Academie te Den Haag (1982-1989). Ze heeft zich toegelegd op meerdere disciplines in de beeldende kunst. Ze maakt meerkleurenetsen, bronzen sculpturen en schilderijen. Annemarie Petri exposeert in binnen- en buitenland in musea, op kunstbeurzen en bij galeries. Haar werk was onder meer te zien in Museum het Prinsenhof in Delft en Museum Het Catharijne Convent in Utrecht. Galerie Zeven Zomers heeft een primeur met het werk van Petri in de Nijmeegse galerie. Tijdens de herfstexpositie maakt u kennis met haar monoprints en bronzen beelden. Tijdens de opening op 11 oktober, aanvang 14.00 uur is de kunstenares zelf aanwezig. Haar expositie is te zien van 7 oktober tot en met 22 november 2020.

De levendige fantasie van Annemarie Petri
De kunstenares toont ons in haar etsen een fantasiewereld, geheel van mensen ontdaan, die bijvoorbeeld associaties oproept met de fascinerende verhalen over de verzonken stad Atlantis. We zien een mysterieuze architectonische wereld die wellicht ontdekt zou kunnen zijn door een romanfiguur als Jules Verne. Een wereld, die verwantschap lijkt te hebben met de fascinatie van ontdekkingsreizigers uit vervlogen tijden voor andere culturen. Dat is niet zo vreemd want Petri voelt een diepe band met het verleden. Soms verklaart zij het gevoel te hebben in een andere tijd thuis te horen. Zo is zij zelf danig onder de indruk van het werk van de Italiaanse graficus Giovanni Battista Piranesi uit de 18de eeuw. Die kunstenaar is bekend vanwege zijn gravures en etsen van stadsgezichten en denkbeeldige kerkers. Ook andere beroemde kunstenaars uit het verleden behoren tot haar meest geliefde inspiratiebronnen. Ze noemt speciaal Rembrandt, Canaletto, Arcimboldo, Jeroen Bosch en William Morris. Daarnaast vindt zij inspiratie in klassieke muziek, onder andere bij Johan Sebastiaan Bach, Franz Schubert en Ludwig von Beethoven. Ook in de literatuur en de wetenschappen vindt Petri inspiratie. Ze is liefhebber van het werk van Plinius, Darwin en Marcel Proust. Wetenschappen als archeologie en biologie hebben haar interesse.

Annemarie Petri & Monty Python
Voormalig conservator Bob van den Boogert van het Amsterdamse Rembrandthuis vertelde tijdens een toespraak dat hij associaties kreeg met Monty Python, toen hij het werk van Petri voor het eerst zag. Dat was bij Galerie Beeldkracht. Hij vergeleek de wijze waarop Monty Python gebruik maakte van Victoriaans beeldmateriaal met de manier waarop Petri gebruik maakt van bestaande beelden. Hij stelde vervolgens in zijn betoog dat ze liever ontdekkingsreiziger zou zijn “geweest in de zeventiende eeuw, of een natuuronderzoeker, zoals Darwin, in de achttiende of negentiende eeuw.” Hij vervolgde: “Wat haar ook bezighoudt, en wat direct blijkt als u het werk goed bekijkt, is het zoeken naar een andere wereld: minder hard, mooier, de wereld van dromen en kinderherinneringen.” Van den Boogert beschouwt Petri als “een echte romanticus, iemand die op een heel mooie manier zoekt naar andere werelden, waar schoonheid en harmonie heersen en waar ruimte is voor artistieke verbeelding.”

Een link met Appropriation Art
Dat Petri zich beeldmateriaal van anderen toe-eigent, verbindt haar met tradities uit de geschiedenis van de hedendaagse kunst. Het ligt als werkmethode immers in de lijn van een internationale stroming die wel aangeduid wordt als ‘appropriation art’. Deze was actief in de jaren tachtig van de vorige eeuw. De strategie van toe-eigening was in zwang bij beroemde kunstenaars als Sherrie Levine, David Salle, Jeff Koons en Barbara Kruger. Petri ontleende haar serie etsen ‘De onzichtbare steden’ aan de roman Le città invisibili van Italo Calvino uit 1972. In deze roman doet de Italiaanse ontdekkingsreiziger Marco Polo verslag van zijn reizen aan Kublai Khan, de legendarische leider van het Mongoolse rijk uit de dertiende eeuw. Polo weet Khan bijzonder te boeien met fascinerende verhalen over steden, die echter niet blijken te bestaan. En dat is nu net waar Petri eveneens in slaagt met haar curieuze – surrealistisch aandoende – bronzen beelden en ambachtelijk gezien bijzonder knappe en verfijnde etsen. Maar hoewel de etsen stilistisch gezien een klassieke stijl aannemen, zijn de thema’s van haar werken juist actueel. Welkom in de verstilde sprookjeswereld vol wonderbaarlijke schoonheid van Annemarie Petri.

Deze tekst is geschreven door Sander Kletter. Hij is kunsthistoricus en eigenaar van galerie Beeldkracht.

Voor de tweede editie van het Young Art Weekend kiest Singular-Art voor een duopresentatie van werk van Bente de Bruin (1997, dit jaar afgestudeerd aan de AKV St.Joost in Breda) en Indigo Deijmann (1997, dit jaar afgestudeerd aan de HKU in Utrecht). Het werk van Bente wordt in samenwerking gepresenteerd met Oddstream, een Nijmeegs platform voor kunst & technologie. 

Het werk van Indigo verwijst naar de schilderkunst door haar te ontwijken. Haar werken spiegelen elkaar en referen door hun samenstelling naar de herkenbaarheid van tentoonstellingssituaties.  Bente de Bruin ontwikkelde een op big data gebaseerd algoritme voor het beoordelen en uiteindelijk genereren van kunstwerken. Door dit algoritme in werking te stellen toont ze de onderliggende subjectiviteit aan van abstracte digitale processen. Beide kunstenaars verhouden zich tot de digitale wereld als een natuurlijk habitat, een tweede thuis, én een oncontroleerbaar, anonieme datadraaikolk die haar gebruikers opslokt en vertaald naar code. 

Voor de presentatie tijdens het YAW zal Bente haar algoritme laten proberen om het werk van Indigo te indexeren, te duiden en te waarderen. Doordat de werken van Indigo zelf weinig te duiden visuele informatie bevatten -  en vooral naar buiten wijzen - is de verwachting dat het algoritme zich zal gaan richten op ambigue details in het werk.